Recensie concert 4 mei 2019

Requiem van Duruflé vol overgave

Recensie

Requiems hebben vaak iets dreigends: de dood wordt gehaat en op afstand gehouden. Maar de Franse componisten Gabriel Fauré en Maurice Duruflé omringen hun dodenmissen met liefde. Die van Duruflé uit 1947 klonk zaterdagmiddag in de Catharinakerk, in de ‘eenvoudige’ versie voor koor en orgel. Het was een verstilde, contemplatieve uitvoering, waarin dirigent Ruud Huijbregts en organist Gerard Habraken de luisteraar meevoerden naar de paradijselijke sfeer van het afsluitende In Paradisum. Wat een schoonheid, wat een diepe religiositeit, wat een overgave ook. Je zou kunnen denken dat Huijbregts de klank vanwege het betrekkelijk geringe aantal zangers klein hield, maar ik vermoed eerder dat respect voor de uit het Gregoriaans opgediepte partituur en het creëren van de mogelijkheid organisch samen te vallen met de orgelpartij de drijfveren waren. Wat er dan ook op de uitvoering viel af te dingen - intonatie en klankkleur van de bassen was aan de wankele kant en medeklinkers speelden nauwelijks een rol - de sfeer was ontroerend sereen. Prachtig zoals de klankkleuren van koor en orgel zich in elkaar voegden, hoe fluisterend, persoonlijk haast, de zangers zich kwetsbaar maakten, hoe de verschillende stemgroepen zich naar elkaar kleurden en hoe fel en scherp de enkele forte-momenten contrasteerden met de pianissimo-gedeelten. Prachtig ook het Pie Jesu door sopraan Hanna van Rooijen; rijk, ijl en vol tegelijk.