Het 'sopraantje' van het EVE 2007

Heel lang geleden, verloor een sopraantje haar linker muiltje op de trappen van kasteel Eckart. Een jonge aantrekkelijke prins van goede komaf, heeft het muiltje gevonden en er in galop mee vandoor gegaan. Sinds lange tijd hebben meerdere kroniekschrijvers hun best gedaan de belevenissen van het edele stel weer te geven. Niet dat er de laatste jaren in het kasteel geen memorabele gebeurtenissen hebben plaatsgevonden en ook niet dat ons sopraantje zo braaf is geweest dat er niets te melden was, nee men meende eenvoudig dat de pen verloren was geraakt. Gelukkig berust dit, zoals je nu ziet, niet op waarheid.

Het samenwonen van het sopraantje met een artistieke- en een zakelijke man, zoals eerder was besloten, heeft haar op dit moment nog niet veel gelukkiger gemaakt. De nieuwe kartrekker, uit het beste hout gesneden, heeft de eerste periode aan oriënteren en inventariseren besteed.

Donkere pecunia wolken dreigen kasteel Eckart het zonlicht te ontnemen. De al eerder opgevoerde gebochelde wijze man, is ook dit jaar, niet langs de poorten van het kasteel gekomen, waardoor er geen kans bestond om te vragen hoe de gevreesde wolken te verdrijven. Maar het sopraantje zat niet stil ze zocht en zocht en vond enkele kundige onderdanen bereid te onderzoeken of deze fnuikende wolken wel van zelf zouden verdwijnen.

Op het einde van het seizoen was het sopraantje moe, ze verlangde naar rust in haar Italiaanse buitenverblijf. Waar ze zo moe van was, zal ik het eens op een rijtje zetten. Maar liefst met 10 uitvoeringen heeft het arme kind mee gedaan, 6 programma’s ingestudeerd, het een nog spannender dan het ander. Een passie, motetten, een oratorium in drie delen een grote mis en een heuse symfonie.

Wat het sopraantje in Thüringen heeft beleefd grenst aan het ongelooflijke. Reislustige onderdanen hadden een reis naar Dornheim en Leipzig voorbereid die, naar later bleek, het sopraantje tot in opperste staat van tevredenheid heeft bracht. Gelukkig reisden we niet zoals Johan Sebastiaan Bach te voet door deze streek, maar met wonderen der techniek van deze tijd de een nog glanzender dan de ander. Heel tevreden was ze over haar eigen toverkunsten (Das ist meine Freude) en ook genoot ze zichtbaar van de beste plaatselijke tovenaars die in de Thomaskirche bezocht zijn. Kwam het door de tropische temperaturen dat het sopraantje zo uitbundig en tevreden was? Tot ver daarna bleef het onrustig in haar hoofd, ze is nu vast besloten om door te gaan en het kasteel weer in glans en volle luister terug te brengen.